U jeku političkih tenzija i uličnih blokada u Srbiji, pojedini građani Crne Gore – koji za decenije vladavine režima Mila Đukanovića, nikada nije blokirali ni ulicu ispred vlastitog ulaza – odjednom su se probudili kao vatreni borci za “pravdu” i “demokratiju”, dijeleći slike blokada i pružajući podršku protestima u susjednoj državi. Ironično i tragikomično, upravo oni koji nikada nijesu smogli hrabrosti da se suprotstave domaćem režimu, sada navijaju za rušenje vlasti u Srbiji – rame uz rame s poslanicima nekadašnjeg DPS-a.
Ova situacija samo potvrđuje ono što mnogi odavno znaju, ali sada to postaje očigledno i najnaivnijima: tzv. borba protiv Đukanovićevog režima u Crnoj Gori bila je više imitacija otpora, a manje stvarna politička hrabrost. Jer, kako objasniti da oni koji se danas gromoglasno oglašavaju povodom protesta u Beogradu nikada nijesu ni kamen podigli protiv trodecenijske pljačke, korupcije i političkog nasilja u vlastitoj zemlji?
Posebno je indikativno što ih ne pogađa ćutanje Vlade Crne Gore na pogrom nad srpskim narodom i svetinjama na Kosovu i Metohiji, niti ih zabrinjava otvorena diskriminacija srpskog jezika. Nema blokada zbog uvođenja sankcija Rusiji, niti zbog povratka najproblematičnijih kadrova bivšeg režima – Ranka Krivokapića i Mirne Nikčević – u institucije vlasti. Ali zato iz svojih udobnih fotelja, uz tastature i pametne telefone, energično bodre proteste u Beogradu. Tuđe rane, očigledno, više bole od vlastitih.
Zeleno svjetlo sa beogradskog semafora konačno je osvijetlilo i ovu crnogorsku “patriotsku” elitu. Ispostavilo se da je njihova borba protiv DPS-a bila više stvar imidža i prilike za lično pozicioniranje, nego istinske posvećenosti slobodi, pravdi i narodnoj volji. Zato je možda i dobro što se sve ovo dešava: konačno su maske pale.