U prethodna dva dana, na čelne pozicije u opštinskim firmama u Budvi postavljeni su kadrovi DPS-a Marija Jovićević i Dragane Pima, što demantuje sve tvrdnje o njihovoj navodnoj podršci „iz prikrajka“ ili „tehničkoj saradnji“. Ova kadrovska rješenja nisu puka simbolika – ona predstavljaju jasan dokaz da je DPS dio nove većine, sa svim političkim privilegijama i operativnim uticajem koji iz toga proizilazi.
Uprkos deklarativnim porukama o „političkom odmoru“ i „reformama u opoziciji“, Demokratska partija socijalista (DPS) je tiho, ali odlučno, zakoračila nazad u vlast – i to kroz lokalna vrata Budve. Ulazak DPS-a u lokalnu vlast s koalicionim partnerima koji su do juče bili oštri kritičari njihove vladavine, otvara brojna pitanja o stvarnim političkim namjerama, ne samo na nivou opštine, već i šire – ka državnoj sceni.
Ulazak DPS-a u budvansku vlast može se posmatrati kao svojevrsni „probni balon“ za ispitivanje reakcije javnosti, biračkog tijela, ali i same baze Pokreta Evropa sad (PES). Da li je ovo samo eksperiment koji treba da pripremi teren za širu koaliciju na državnom nivou? Pojedini politički analitičari već upozoravaju da je Budva postala poligon za testiranje tog scenarija, gdje se pažljivo prati da li će doći do veće političke erozije u redovima PES-a ili opozicionih struktura.
Kroz sve ove poteze, šalje se poruka kako je DPS navodno reformisan, očišćen od „problematičnih kadrova“, te kao takav „prihvatljiv“ partner za nove političke projekte. „Reformisani DPS“ više predstavlja medijski mit nego realnost, kreiran da omekša percepciju javnosti i pripremi teren za mogući politički savez na državnom nivou.
DPS je odavno „bacio udicu“ ka PES-u, a da li će se ovaj politički subjekt brže „upecati“ posle budvanskog političkog braka između DPS-a i subjekta koji predvodi Nikola Jovanović, pokazaće naredni period.
PES bi iz budvanskog slučaja trebalo da izvuče jasnu političku pouku. Odluka Nikole Jovanovića da napravi savez sa DPS-om u lokalnoj vlasti, protivno izbornoj volji i političkim porukama koje je ranije zastupao, već je percipirana kao čin političkog samoubistva. Taj potez ne samo da je uzdrmao dio biračke baze, već je i dodatno narušio povjerenje u dosljednost politike koja je tvrdila da je okrenuta „novim vrijednostima“. Ako PES krene istim putem, rizikuje da izgubi ono što ga je dovelo na vlast – autentičnost i jasno distanciranje od bivšeg režima.
Ulazak DPS-a u vlast u Budvi nije izolovan slučaj, već mogući uvod u novu političku realnost Crne Gore. Ukoliko se ovaj model pokaže kao stabilan i bez većeg otpora javnosti, gotovo je izvjesno da ćemo slične političke eksperimente uskoro gledati i na državnom nivou.
Pitanje koje ostaje jeste – da li će građani prihvatiti povratak DPS-a na mala vrata, i da li će PES ostati dosljedan sopstvenim obećanjima o nesaradnji sa starim režimom?
Pogled.me/Alo