Knjiga Gorana Kikovića je autobiografija samog pisca, gde naspram sebe, Šantićevskim rodoljubljem, postavlja današnju Crnu Goru koja je ropskog mentaliteta potopljena u beščašće, lišena viteštva. Ovo delo je snažnim spektrom emocija vezana za Boga, jer su Bog i Srpski soj Goranovo stanište, ona izvi iskra pritajenog gnijezda slobode.
Ovako je u četvrtak veče, U Srbskom kulturnom centru „Ćirilica“ u Beogradu, besedio pesnik i publicista David Lalić na promociji knjige „Svetosavlje u Vasojevićima i Crnoj Gori“ istoričara Gorana Kikovića, koji ove godine proslavlja 20 godina naučno – istraživačkog rada.
Lalić je ovo Kikovićevo delo nazvao “kolekcijom svedočanstava o odbrani pravoslavnih svetinja“.
– Kiković odbranu od okupacije srpskog naroda kreće od crkava
Srpske pravoslavne crkve, od pouzdanja crkvenih zvona, od prvaka bratstveničkih, od glasnih narodnih junačkih odjeka “Ne damo svetinje“ i mudrih podviga, od jasnog saznanja da više uzmaka nema. Rodoljublje je postalo izričita crta njegovog karaktera, u nameri da se čvrsto zakorači na put prosvetljenja, večnom Hristovom svetlošću i putu spasenja srpskog naroda – naveo je Lalić, uz ocenu da je i sam autorsinonim “otpora dukljanizaciji Vasojevića, najvećeg srpskog plemena”.
Branislav Otašević, književnik i novinar, kazao je da je je Kikovićeva knjiga utemeljena na istorijskim činjenicama:
– Dolina Lima predstavlja okosnicu oko koje su nastali, razvijali se i širili srpska srednjovekovna država i njena obeležja. Time je umnogome doprineo i prirodni položaj ovoga predela, iz koga se lako dospevalo do Jadranskog primorja na zapadu, crnomorskog basena na istoku, Podunavlja na severu i Sredozemlja na jugu. O značaju Polimlja u konsolidaciji srpskog srednjovekovnog etničkog jezgra i razvoja srpske države, posebno uvreme Nemanjića i epohe koje su potom sledile, svedoče brojni kulturno-istorijski spomenici koji su ravnomerno razasuti po dolini Lima i njegovim pribrežnim stranama, od njegovog izvora iz Plavskog jezera pa do ušća u Drinu kod Međeđe, nedaleko od Višegrada. Zbog toga se Polimlje iz milošte moglo s razlogom nazvati Srpska Sveta Gora.
Kiković se pred punom salom zapitao: čime je motivisana dreka novopečenih crnogorskih autokefalista? I nudi odgvor:
– Nesumnjivo je da su oni pioni u igri zločinačke papske države koja nastavlja svoj prljavi rat protiv pravoslavlja.
Vatikanska agresivna penetracija u Makedoniji, Pribaltiku, Ukrajini, Rusiji pa čak i u Grčkoj, očigledna je i ne treba je posebno dokazivati. To je naravno sfera politike, a ne prava. A šta kaže crkveno prâvo? Svaka crkva koja traži autokefalni status može ga dobiti od Majke crkve, tj. od crkve u čijem je sastavu. Ako od nje ne dobije saglasnost, nijedna je pravoslavna crkva ne može priznati.
Kiković je pozom kazao da “utvrđivanjem ko je gradio crkvene hramove po Crnoj Gori partijska komisija DPS mora doći do podataka da su ih sve podigli srpski velikaši, a da su ih Turci porobili u jednom dužem periodu istorije i kako će to danas uspeti legalno konfiskovati u korist države kada nema objekta koji je ona držala za svoje, jer je po svakom demokratskom zakonodavstvu – crkva odvojena od države?