Početkom XX vijeka enormno raste stopa nasilja nad srpskim stanovništvom na području Makedonije i Kosova i Metohije. Tamo Bugari, Arnauti i Turci udruženim snagama pljačkaju, ubijaju i maltretiraju Srbe, a između ostalog i srpske žene.
Dovoljno je reći da je 1905. godine, za samo tri mjeseca, zabilježeno preko 800 ubijenih Srba, dok je procenat silovanih Srpkinja i spaljenih kuća bio dvocifren. Tada u Staru Srbiju dolazi Voja Tankosić i, uz podršku drugih budućih članova Crne Ruke, započinje odbranu srpskog stanovništva. Nameće nezapamćenu disciplinu i formira četničke čete širom Makedonije i Kosmeta.
Otpor okupatoru postaje sve jači, a Voja Tankosić postaje njihov strah i trepet. Stanislav Krakov ove momente opisuje sljedećim riječima:
„Neobuzdan, nezadržan, smeo, nepoznajući strah i prepreke, Tankosić je širio oko sebe Plamen Četništva.“
Ostaje upamćeno da je njegovim dolaskom, nakon samo jedne naredbe, drastično smanjeno zlostavljanje srpskih žena. Voja Tankosić tada naređuje da će svaka muška glava iz kuće u kojoj se sazna da je neka Srpkinja maltretirana biti surovo kažnjena javnim batinama, ukoliko taj muškarac ne bude branio svoju majku, ženu ili kćerku.
Nakon uspostavljanja ove naredbe, koja brzo prerasta u muški kodeks svake srpske kuće, gotovo da se više nije pojavio nijedan slučaj zlostavljanja srpskih žena na ovom području.
Voja Tankosić ubrzo učestvuje u oslobađanju desetina gradova širom Kosmeta i Makedonije, a njegova pojava postaje uzor tadašnjim generacijama.
Принцип
